Pracownik zatrudniony jest przez spółkę z siedzibą w Polsce, jednak jego obowiązki służbowe obejmują świadczenie pracy na terytorium trzech państw – Łotwy, w Estonii i Finlandii. Pobyt w każdym z tych państw nie przekracza 183 dni w roku kalendarzowym. Wynagrodzenie jest naliczane i wypłacane przez polskiego pracodawcę na konto pracownika prowadzone w łotewskim banku. Centrum interesów życiowych pracownika jest Warszawa. Pracodawca nie ma siedziby (zakładu ani stałej placówki) w żadnym z państw, na terenie których zatrudniony przez niego pracownik świadczy pracę.

Pracownik z omawianego przykładu powinien być opodatkowany PIT jedynie w państwie rezydencji, czyli w Polsce. Warunkiem jest, żeby pracownik przebywał w Finlandii przez okres krótszy niż 183 dni, a na Łotwie i Estonii – przez okres krótszy niż 183 dni, liczonych odpowiednio dla każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Konkluzja ta wynika z analizy przepisów umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawartych przez Polskę z Łotwą, Finlandią oraz Estonią. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 wyżej wymienionych umów wynagrodzenie za pracę wykonywaną w jednym państwie, otrzymywane przez osobę mająca miejsce zamieszkania w drugim państwie (w tym przypadku w Polsce), podlega opodatkowaniu tylko w państwie miejsca zamieszkania, jeśli spełnione są trzy warunki:

- pracownik przebywa w państwie miejsca wykonywania pracy przez okres krótszy niż 183 dni, liczonych odpowiednio dla każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym (Łotwa i Estonia) lub 183 dni podczas danego roku kalendarzowego (Finlandia);

- wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy niemającego siedziby w państwie wykonywania pracy;

- wynagrodzenie nie jest wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim państwie (tj. państwie, na terenie którego pracownik wykonuje pracę).

Takie stanowisko zaprezentowała również Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 13 sierpnia 2010 r. (IPPB4/415-372/10-4/SP), wskazując jednocześnie, że w przypadku pracy w kilku państwach warunki z art. 15 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania muszą zostać spełnione indywidualnie w każdym państwie, na którego terenie praca jest wykonywana.

W omawianej sytuacji pracownik będzie podlegał polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczenia społecznego. Wykonuje on bowiem pracę na rzecz jednego pracodawcy w kilku państwach członkowskich.

Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 lit. b) tiret i rozporządzenia WE nr 883/2004, pracownik, który normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub w kilku państwach członkowskich, podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności jego pracodawcy, jeżeli jest zatrudniony przez jednego pracodawcę i nie wykonuje znacznej części swej pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania.

Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej zapraszamy na szkolenie:

Zatrudnianie cudzoziemców